En wij maar denken dat we om half negen zouden vertrekken. Niets was minder waar. Na uren wachten in een café in Bangsal mochten we rond half één naar de boot. Maar toen gingen we nog niet varen want eerst moest het eten en drinken nog aan boord. Wat ze dan al die tijd hebben gedaan toen wij zaten te wachten, is voor ons een raadsel. Maar goed rond enen gingen we schommelend de zee op. "Varen, varen op de woelige baren". Nou dat was het echt. Allemachtig wat ging die schuit tekeer. We zijn met twintig man aan boord. Gedurende de eerste twee uur waren er al diverse gadten die de maag voelden draaien. Wij ook! Wij zijn maar plat gaan liggen in onze hut want dat werkt het beste. Onderweg nog vier gasten opgepikt die met een klein wiebelig roeibootje aan boord werden gebracht. En toen werd het eten neergezet. Witte rijst met groenten en nog wat. Dat nog wat heb ik niet meer kunnen herkennen. Ik heb mijn bord neergezet en ben plat op mijn rug op bed gaan liggen. Later werd de zee rustiger en hebben we toch maar de moed getoond om een fles Bintang open te trekken. Daarna maar weer te bed, op dat moment de beste plek van de boot, althans voor ons.
Wat kunnen kleine dingen zo'n boottocht toch apart maken. Word ik vannacht wakker, de boot ging flink tekeer, krijg ik een steek in mijn rug. Jeetje wat is dat nou weer. Ik voelen natuurlijk.....lig ik bovenop het doosje met scherpe randjes van Jac's oordoppen. Vanmorgen vraagt ze: "weet jij waar mijn doosje is met oordoppen?".....ik zei:"ja hoor dat staat nog in mijn rug". Inmiddels liggen we stil voor het prachtige Moyo Island. We gaan hier naar de waterval om ons lijf en haren te wassen. Misschien wel de laatste keer tijdens de bootrip dat we zoet water kunnen gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten