Translate our blog in your language.

Translate our blog in your language

Wie zijn wij?

Wie zijn wij?
Wij zijn Henk en Jacqueline en wonen sinds 2012 op Bali. Wij gaan graag op ontdekkingsreis in Indonesie en andere landen in Azie

Welkom op ons blog

Welkom op ons blog

Choose your language, Google translate on the left side

Translate our blog in your language

Aantal pageviews t/m vandaag

Aantal pageviews t/m vandaag

Totaal aantal pageviews t/m vandaag

Hot news

Een mijlpaal: Woensdag 23 december 2020
300.000 vieuws.

Translate our blog in your language

maandag 21 juli 2025

Op het hoofd gedragen

De dagstart is met 21,7 graden zeer fris te noemen. Het wordt langzaam licht en ik beweeg me richting de zee langs een paar schamele onderkomens. De vrouw des huizes daar is al aan het kokkerellen want de bumbugeuren (Balinese kruiden) dwarrelen mijn neusgaten in. Ik vindt het stinken maar in de gerechten erg lekker. Ik kijk omhoog en het lijkt wel of er een kudde olifanten tegen de hemel is aangeplakt, zo donker grijs! Enigszins bezorgd kijk ik over mijn schouder en zie ik achter mij wel een opgebroken lucht. Ik ben opgelucht! Geen regen! De zon komt omhoog en daagt mij uit om mooie kiekjes te maken. Ik steek na 8 km de hoofdweg over en zie daar prachtig glinsterende rijstvelden.

Het blijft mooi! Een bekende vrouw op weg om gras te snijden, die haar kruiwagen ook als rollater gebruikt, groet mij met de handen stevig aan de éénwieler, met een glimlach terwijl de zon schitterend dwars door het groen prikt. Later kom ik nog een vrouw tegen die haar handen vrij houdt door haar bagage op het hoofd te dragen. Het is en blijft een evenwichtskunstje die veel oudere Balinese vrouwen moeiteloos onder de knie hebben. Na bijna 18 km is het tijd voor koffie met een stuk appeltaart en een duik in het zwembad. De dag is weer mooi begonnen. Wegens b.b.h.h komende woensdag en zondag geen wandeling.
op het hoofd gedragen

donderdag 17 juli 2025

De rokende monteur








Woensdag ook weer een wandeldag. Het is een heerlijke temperatuur: 25 graden. Ik loop vandaag tegendraads zodat de blaffende honden nu vooral aan de linkerkant tevoorschijn komen. Het is zoals op alle wandeldagen nog donker maar dat is maar even. De lucht kleurt donkergrijs met dikke wolken die de afgelopen nacht hun water hebben uitgestort over het dorp. Het miezert nog een heel klein beetje maar dat vind ik wel verfrissend. Dit betekent…geen onverharde weggetjes vandaag. Die zijn te glibberig. Ik blijf veilig op het asfalt stiefelen. De groene natuur met soms een vleugje Hollands bruin najaarsgevoel en zijn prachtig fluitende vogels omarmt me. Mijn shirt vult zich met transpiratievocht uitgespuwd door mijn opgewarmde lichaam. Na ruim 12 kilometer vind ik het voor vandaag mooi geweest.


De maan tussen de palmen

Wat een prachtige wandelochtend! Ik ben net tegen zessen in het donker vertrokken maar na een tiental minuten kwam aan de linkerkant de opkomende zon me al tegemoet. Even later aan de rechterkant zie ik de maan schijnen tussen de kokospalmen. Twee voltreffers op bijna hetzelfde moment. De lucht is kraakhelder! Ik vervolg mijn weg door de prachtige natuur. Na een uur ga ik links af het dorp Nusa Sari in. Wat een feest! Mensen stonden mij rijendik met spandoeken aan te moedigen en uiteraard moest ik veel handtekeningen uitdelen. Ik ontkwam er gewoon niet aan. Leuk maar zeer vermoeiend. Ondanks dit oponthoud ging mijn wandeltempo nauwelijks omlaag. Als ik later het dorp verlaat is de rust terug gekeerd. Iedereen is weer naar huis. Gelukkig want ik houdt van rust en stilte met de fluitende vogels op de achtergrond. De hectiek is verdwenen en ik kan verder door het mooie landschap want mooi is het hier zeker. Na iets meer dan 20 km in de gewone niet elektrische benen, val ik op de klep van Villa Impian waar Jacqueline wacht met een bakkie lekkere ijskoffie en een stuk taart. Zij is alweer terug van haar strandwandeling. Onze dag is begonnen!








vrijdag 13 juni 2025

Het medische traject

Omdat de griepverschijnselen (hoofdpijn, misselijkheid, zweterig) vanaf maandag, nogal hardnekkig zijn heb ik besloten na urenlang overleg naar de Puskesmas (huisartsenpost) te gaan. Het is maar een paar kilometer verderop dus dat is goed te doen. Ik rijdt het terrein op en parkeer mijn motor tussen een kluwe kris kras geparkeerde motors. Ik meldt me bij het tafeltje bij de ingang maar eerst een nummertje trekken. Dan naar dat tafeltje bewoond door een aardig meisje. Zij meet mijn omvang en lengte en ik moet op de weegschaal gaan staan. 75 kg niet schoon aan de haak. Het papiertje met het nummertje is hier een belangrijk vodje omdat dit wordt gebruikt als een notitievelletje. Ze schrijft omvang, gewicht en lengte op de papiertje. Het is rustig dus kan ik zo doorlopen naar loket A. Dit is het loket voor 60+. Ben je jonger dan naar loket B. Het meisje bij loket A (mijn aangewezen loket) is druk met haar smartphone dus ga ik zitten bij loket B. Dit meisje is niet druk. Ik schuif mijn ID-en BPJS (Indonesische ziekenfonds) kaartje onder het glas door. Ik vertel haar waarom ik hier ben en zij vraagt o.a. wat mijn oorsprong is?? Ik zeg dat ik bloot ben geboren zonder smartphone. Geintje, maar deze humor komt niet aan. Ze bedoelde mijn geboorteland wat ook op mijn ID kaart staat. Na de registratie mag ik doorlopen naar binnen, rechtsaf want daar zit de dokter. Ik ga zitten op de gang en snel wordt mijn naam afgeroepen. Altijd goed luisteren want mijn naam schijnt nogal moeilijk uitspreekbaar te zijn. Ik mag het kamertje van de dokter in. Ik vertel mijn klachten en dat ik een bloedtest wil. Hij loopt weg en zegt tegen de dame achter de laptop dat ze dat moet regelen. Ze neemt mijn bloeddruk op (in orde), stopt een thermometer onder mijn oksel en rammelt wat op haar toverdoos. Ze zegt dat ik naar het lab kan gaan maar ze vergeet dat ik nog een ding onder mijn oksel heb zitten. Oh ja! Ik overhandig haar het staafje met de temp die oke is, geen koorts. In dezelfde gang zit ook het lab. Effe wachten en ik mag daar naar binnen. De bloedvrouw neemt 1 buisje bloed af en zegt dat de uitslag over tien minuten klaar is. Dat is toch echt top, zo snel. En inderdaad even later krijg ik een brief met de uitslag en ik mag me melden bij een andere dokter om dit en mijn klachten te bespreken. Alle bloedwaarden zijn binnen de limiet dus dat is goed nieuws. En dat betekent geen virus of infecties. Dus is het duidelijk een hardnekkige griep. Dit is de diagnose van de aardige goed engels sprekende dokter (vr). Ze gaat me 4 medicijnen voorschrijven welke zij noteert op mijn notitievodje want daarmee moet ik me melden bij de apotheek aan de overkant. 1. Ambroxol, een middel tegen matige keelpijn. Ik heb geen keelpijn en daar hebben we het ook niet over gehad. 2. Chlorphenamine, een middel tegen allergie. Ook dat heb ik niet! 3. Raniditine, een maagzuurremmer dat sinds 2019 in Nederland uit de handel is genomen wegen ineffectiviteit. Ik heb haar ook helemaal niet verteld dat ik wel eens last heb van maagzuur en dat ik daarvoor het goed werkende Omeprazol gebruik. 4. Paracetamol, dat geven ze je altijd mee, maakt niet welke klachten. Bij mij werkt dat niet. Te licht bevonden. Na het besturen van de inhoud van deze middelen zijn ze linea recta gedeponeerd in de afvalbak. Het is duidelijk, een kwestie van uitzieken en doorgaan.

maandag 26 mei 2025

Dag 29, de laatste dag.

 De laatste dag van onze reis op de Filipijnen is aangebroken. We hebben lekker geslapen en het ontbijt was, zoals voorspelt, erg lekker. We hebben de taxi naar het vliegveld om half 12 besteld. Onze vlucht naar Manila is gepland om 14.15 u. Ingecheckt hebben we al dus alleen ff de bagage afgeven. Dat ff duurt een uur.Onze verblijfsvergunning voor Indonesië wordt grondig gecontroleerd en dat duurt even. Die muts heeft zeker nog nooit zo’n  document gezien. Er zijn meer mensen met paspoortproblemen en die moeten ook een check ondergaan. En daarvoor is maar 1 computer voor handen. Alles is oke, we hadden niet anders verwacht en we kunnen door. We zijn om 16.00 u op Manila Airport. We worden eerst een kwartier geparkeerd en dan mogen we via een trap eruit. 

Wat een puinhoop hier. Bij aankomst geen toiletten die zien we pas in de vertrekhal. Dan zien we een bord “exit en domestic flights”. Maar hebben vanaf hier een internationale vlucht. We vragen het. “Voor internationaal moet je eerst naar de exit en dan via de douane er weer in”. Gevonden! Ook hier weer een lange rij voor de paspoortcontrole. En naar de security….iedereen zijn schoenen uit! Wat een gedoe weer. Mijn rugzak moet open want er zit een powerbank in. Maar gelukkig met een max. capaciteit van 20.000 mAh wat is toegestaan. We kunnen door naar de vertrekhal. We hebben trek in eten. Maar er is weinig iets normaals te eten dus dan maar een burger en dan is er geen plaats om het op te eten. We gaan ergens bij een gate zitten. Een echt koud biertje is niet te vinden. Dan maar minder koud. We hebben gewoon trek in een biertje. De slechtste internationale luchthaven waar we ooit zijn geweest. We moeten hier 4 uur wachten voor de vlucht om 19.50 u naar Bali. Aankomst 24.00 uur. Een uurtje wachten op de koffers. We worden opgewacht door een dorpsgenoot. Dan is het nog 4.5 uur rijden naar huis. Dus van deur tot deur vandaag ruim 12 uur onderweg als er geen vertragingen ontstaan.

We hebben genoten van de Filipijnen. We hopen dat we onze bloglezers een indruk hebben kunnen geven van onze reis in dit mooie land. Iedereen bedankt voor het meereizen. 

Ontbijttoetjes
Nog meer van dat lekkere spul


Niet echt heel koud maar smaakte wel