Maya de Bij

Vandaag neem ik ‘m met het buitenkantje, en dan bedoel ik ‘m niet van “De Kromme” (Dutch footballplayer with crooked legs) maar m’n wandelgebied. Het strand laat ik rechts liggen. Ik ben nog maar net van huis als ik bij het pad langs het dichte groen een gesuis hoor. Het is nog een beetje donker dus ik zie het niet goed. Het is een motorrijder die de heuvel af komt met de motor en dus ook de lichten uit. Eenmaal beneden start hij zijn gemotoriseerde tweewieler en rijdt verder. Elke druppel benzine telt! Ik beweeg me door de onveranderd mooie natuur. Terwijl ik mijn eerste van de drie banaantjes naar binnenwerk na 8 km, zie ik een houten bakje met een zinken dakje in een boom hangen waarvan ik inmiddels weet dat het een bijenkastje is. De deur staat open, ik roep “selamat pagi” maar Maya is niet thuis. Ik loop verder. Even verder passeer het dorpje Pecatu Sari met rechts van mij prachtige rijstvelden. Aan de linkerkant staan cacaobomen. De laatste kilometers zijn lastig. Vooral de PeterBoogertklim is een kuitenbijter. Na 19 km is het weer mooi geweest en duik ik in het zwembad

De PeterBoogertklim

De Kromme

Cacao

De rijstvelden van Pecatu Sari

Het onderkomen van May de Bij

Gerookt vlees

 

Zoals bij elke loop ga ik weer in donker van huis. Gedurende de eerste kilometer word ik door vijf motoren voorbij gescheurd waarvan drie zonder licht. Ik wordt dus bijna van de sokken gereden. Als ik verder de hoofdweg oversteek staan drie meisjes te wachten op het busje naar school. Het is kwart over zes. De school begint om 7 uur.  Ik loop door het dorp richting de bergen. Aan het einde van het dorp kom ik op een plek die ik herken met mijn ogen dicht. Het is de kippenfarm. Het oorverdovend gekakel komt me tegemoet terwijl de amoniaklucht van de stront in mijn uitstekend gedeelte van de voorkant van mijn hoofd wappert. Het zijn meestal magere kippetjes die gebruikt worden voor diverse gerechten met en zonder sambal. Ik loop snel verder over de nieuw geasfalteerde weg richting de mooie natuur. Wat een rust! Ik sla later linksaf naar een voor mij nog onbekende weggetje maar na een 500 meter is ie weggeslagen door hevige regenval. Ik kan niet verder dus ga ik terug en vervolg mijn route richting Melaya. Onderweg weer vriendelijke mensen waarvan een vrouw gedacht moet hebben dat gerookt vlees langer meegaat. Na 12 km heb mijn ronde voor vandaag weer voltooid.

Geen Rinjani-hike

 Het is kwart voor zes en ik ga aan de wandel. Een tijdstip dat het donker en nog heel stil is. Het enige wat ik hoor is de haan van de overbuurman en een uil in de nabije verte. Hij of zij zit vlakbij in een boom. Even later als het licht wordt vult de atmosfeer zich met fluitende vogels en blaffende honden. Ook de moskee is luid bezig om zijn gelovige volgelingen wakker te schudden. Dit overtreft het geluid van een hindoegebed verderop. Vandaag, gisteren en morgen zou ik eigenlijk hiken op de flanken naar de top van de vulkaan Rinjani (3.726 mtr) op Lombok. Vijf minuten voor mijn vertrek donderdag kreeg ik een app dat de regering de vulkaan voorlopig tot 10 augustus heeft gesloten. Één van de tracks naar de top is momenteel te gevaarlijk. Dus ging mijn hiketrip helaas niet door. Een buurtfeestje met fijne vrienden gistermiddag en avond met lekker eten en drinken heeft mij geholpen deze teleurstelling te verwerken. Dus ga ik gewoon, met een ietwat brak hoofd, weer aan de wandel op voor mij bekend terrein. Als het na zessen licht wordt zie ik geen grote grijze dreigementen maar wel een opkomende oranje Matahari en dat is genieten. Als ik de 17 km nader en de verzuring enigszins toeslaat besluit ik naar huis te stiefelen. Drie en een halve km later zit ik aan de koffie. Na een duik in het zalige water is het brakke volledig verdwenen. Het is mooi geweest na een prachtige loop.

Op het hoofd gedragen

De dagstart is met 21,7 graden zeer fris te noemen. Het wordt langzaam licht en ik beweeg me richting de zee langs een paar schamele onderkomens. De vrouw des huizes daar is al aan het kokkerellen want de bumbugeuren (Balinese kruiden) dwarrelen mijn neusgaten in. Ik vindt het stinken maar in de gerechten erg lekker. Ik kijk omhoog en het lijkt wel of er een kudde olifanten tegen de hemel is aangeplakt, zo donker grijs! Enigszins bezorgd kijk ik over mijn schouder en zie ik achter mij wel een opgebroken lucht. Ik ben opgelucht! Geen regen! De zon komt omhoog en daagt mij uit om mooie kiekjes te maken. Ik steek na 8 km de hoofdweg over en zie daar prachtig glinsterende rijstvelden.

Het blijft mooi! Een bekende vrouw op weg om gras te snijden, die haar kruiwagen ook als rollater gebruikt, groet mij met de handen stevig aan de éénwieler, met een glimlach terwijl de zon schitterend dwars door het groen prikt. Later kom ik nog een vrouw tegen die haar handen vrij houdt door haar bagage op het hoofd te dragen. Het is en blijft een evenwichtskunstje die veel oudere Balinese vrouwen moeiteloos onder de knie hebben. Na bijna 18 km is het tijd voor koffie met een stuk appeltaart en een duik in het zwembad. De dag is weer mooi begonnen. Wegens b.b.h.h komende woensdag en zondag geen wandeling.

op het hoofd gedragen

 

De rokende monteur

Woensdag ook weer een wandeldag. Het is een heerlijke temperatuur: 25 graden. Ik loop vandaag tegendraads zodat de blaffende honden nu vooral aan de linkerkant tevoorschijn komen. Het is zoals op alle wandeldagen nog donker maar dat is maar even. De lucht kleurt donkergrijs met dikke wolken die de afgelopen nacht hun water hebben uitgestort over het dorp. Het miezert nog een heel klein beetje maar dat vind ik wel verfrissend. Dit betekent…geen onverharde weggetjes vandaag. Die zijn te glibberig. Ik blijf veilig op het asfalt stiefelen. De groene natuur met soms een vleugje Hollands bruin najaarsgevoel en zijn prachtig fluitende vogels omarmt me. Mijn shirt vult zich met transpiratievocht uitgespuwd door mijn opgewarmde lichaam. Na ruim 12 kilometer vind ik het voor vandaag mooi geweest.

De maan tussen de palmen

Wat een prachtige wandelochtend! Ik ben net tegen zessen in het donker vertrokken maar na een tiental minuten kwam aan de linkerkant de opkomende zon me al tegemoet. Even later aan de rechterkant zie ik de maan schijnen tussen de kokospalmen. Twee voltreffers op bijna hetzelfde moment. De lucht is kraakhelder! Ik vervolg mijn weg door de prachtige natuur. Na een uur ga ik links af het dorp Nusa Sari in. Wat een feest! Mensen stonden mij rijendik met spandoeken aan te moedigen en uiteraard moest ik veel handtekeningen uitdelen. Ik ontkwam er gewoon niet aan. Leuk maar zeer vermoeiend. Ondanks dit oponthoud ging mijn wandeltempo nauwelijks omlaag. Als ik later het dorp verlaat is de rust terug gekeerd. Iedereen is weer naar huis. Gelukkig want ik houdt van rust en stilte met de fluitende vogels op de achtergrond. De hectiek is verdwenen en ik kan verder door het mooie landschap want mooi is het hier zeker. Na iets meer dan 20 km in de gewone niet elektrische benen, val ik op de klep van Villa Impian waar Jacqueline wacht met een bakkie lekkere ijskoffie en een stuk taart. Zij is alweer terug van haar strandwandeling. Onze dag is begonnen!

Het medische traject

Omdat de griepverschijnselen (hoofdpijn, misselijkheid, zweterig) vanaf maandag, nogal hardnekkig zijn heb ik besloten na urenlang overleg naar de Puskesmas (huisartsenpost) te gaan. Het is maar een paar kilometer verderop dus dat is goed te doen. Ik rijdt het terrein op en parkeer mijn motor tussen een kluwe kris kras geparkeerde motors. Ik meldt me bij het tafeltje bij de ingang maar eerst een nummertje trekken. Dan naar dat tafeltje bewoond door een aardig meisje. Zij meet mijn omvang en lengte en ik moet op de weegschaal gaan staan. 75 kg niet schoon aan de haak. Het papiertje met het nummertje is hier een belangrijk vodje omdat dit wordt gebruikt als een notitievelletje. Ze schrijft omvang, gewicht en lengte op de papiertje. Het is rustig dus kan ik zo doorlopen naar loket A. Dit is het loket voor 60+. Ben je jonger dan naar loket B. Het meisje bij loket A (mijn aangewezen loket) is druk met haar smartphone dus ga ik zitten bij loket B. Dit meisje is niet druk. Ik schuif mijn ID-en BPJS (Indonesische ziekenfonds) kaartje onder het glas door. Ik vertel haar waarom ik hier ben en zij vraagt o.a. wat mijn oorsprong is?? Ik zeg dat ik bloot ben geboren zonder smartphone. Geintje, maar deze humor komt niet aan. Ze bedoelde mijn geboorteland wat ook op mijn ID kaart staat. Na de registratie mag ik doorlopen naar binnen, rechtsaf want daar zit de dokter. Ik ga zitten op de gang en snel wordt mijn naam afgeroepen. Altijd goed luisteren want mijn naam schijnt nogal moeilijk uitspreekbaar te zijn. Ik mag het kamertje van de dokter in. Ik vertel mijn klachten en dat ik een bloedtest wil. Hij loopt weg en zegt tegen de dame achter de laptop dat ze dat moet regelen. Ze neemt mijn bloeddruk op (in orde), stopt een thermometer onder mijn oksel en rammelt wat op haar toverdoos. Ze zegt dat ik naar het lab kan gaan maar ze vergeet dat ik nog een ding onder mijn oksel heb zitten. Oh ja! Ik overhandig haar het staafje met de temp die oke is, geen koorts. In dezelfde gang zit ook het lab. Effe wachten en ik mag daar naar binnen. De bloedvrouw neemt 1 buisje bloed af en zegt dat de uitslag over tien minuten klaar is. Dat is toch echt top, zo snel. En inderdaad even later krijg ik een brief met de uitslag en ik mag me melden bij een andere dokter om dit en mijn klachten te bespreken. Alle bloedwaarden zijn binnen de limiet dus dat is goed nieuws. En dat betekent geen virus of infecties. Dus is het duidelijk een hardnekkige griep. Dit is de diagnose van de aardige goed engels sprekende dokter (vr). Ze gaat me 4 medicijnen voorschrijven welke zij noteert op mijn notitievodje want daarmee moet ik me melden bij de apotheek aan de overkant. 1. Ambroxol, een middel tegen matige keelpijn. Ik heb geen keelpijn en daar hebben we het ook niet over gehad. 2. Chlorphenamine, een middel tegen allergie. Ook dat heb ik niet! 3. Raniditine, een maagzuurremmer dat sinds 2019 in Nederland uit de handel is genomen wegen ineffectiviteit. Ik heb haar ook helemaal niet verteld dat ik wel eens last heb van maagzuur en dat ik daarvoor het goed werkende Omeprazol gebruik. 4. Paracetamol, dat geven ze je altijd mee, maakt niet welke klachten. Bij mij werkt dat niet. Te licht bevonden. Na het besturen van de inhoud van deze middelen zijn ze linea recta gedeponeerd in de afvalbak. Het is duidelijk, een kwestie van uitzieken en doorgaan.

Dag 29, de laatste dag.

 De laatste dag van onze reis op de Filipijnen is aangebroken. We hebben lekker geslapen en het ontbijt was, zoals voorspelt, erg lekker. We hebben de taxi naar het vliegveld om half 12 besteld. Onze vlucht naar Manila is gepland om 14.15 u. Ingecheckt hebben we al dus alleen ff de bagage afgeven. Dat ff duurt een uur.Onze verblijfsvergunning voor Indonesië wordt grondig gecontroleerd en dat duurt even. Die muts heeft zeker nog nooit zo’n  document gezien. Er zijn meer mensen met paspoortproblemen en die moeten ook een check ondergaan. En daarvoor is maar 1 computer voor handen. Alles is oke, we hadden niet anders verwacht en we kunnen door. We zijn om 16.00 u op Manila Airport. We worden eerst een kwartier geparkeerd en dan mogen we via een trap eruit. 

Wat een puinhoop hier. Bij aankomst geen toiletten die zien we pas in de vertrekhal. Dan zien we een bord “exit en domestic flights”. Maar hebben vanaf hier een internationale vlucht. We vragen het. “Voor internationaal moet je eerst naar de exit en dan via de douane er weer in”. Gevonden! Ook hier weer een lange rij voor de paspoortcontrole. En naar de security….iedereen zijn schoenen uit! Wat een gedoe weer. Mijn rugzak moet open want er zit een powerbank in. Maar gelukkig met een max. capaciteit van 20.000 mAh wat is toegestaan. We kunnen door naar de vertrekhal. We hebben trek in eten. Maar er is weinig iets normaals te eten dus dan maar een burger en dan is er geen plaats om het op te eten. We gaan ergens bij een gate zitten. Een echt koud biertje is niet te vinden. Dan maar minder koud. We hebben gewoon trek in een biertje. De slechtste internationale luchthaven waar we ooit zijn geweest. We moeten hier 4 uur wachten voor de vlucht om 19.50 u naar Bali. Aankomst 24.00 uur. Een uurtje wachten op de koffers. We worden opgewacht door een dorpsgenoot. Dan is het nog 4.5 uur rijden naar huis. Dus van deur tot deur vandaag ruim 12 uur onderweg als er geen vertragingen ontstaan.

We hebben genoten van de Filipijnen. We hopen dat we onze bloglezers een indruk hebben kunnen geven van onze reis in dit mooie land. Iedereen bedankt voor het meereizen. 

Ontbijttoetjes

Nog meer van dat lekkere spul

Niet echt heel koud maar smaakte wel

Dag 28, terug naar Cebu

 Het is vijf uur en ik wordt eraan herinnerd dat het zondag is, ook voor de Filipinos. Op zaterdag en zondag gaat men massaal naar het strand. Met heel hun hebben en houwen gaan ze het weekend vieren aan de kust. Zoals ook op de plek, Ravenala Resort, waar wij onze laatste nacht doorbrengen. Ik ben al een klein beetje wakker als ik helemaal wakker wordt gebeukt door de zware bassen vanaf het resort van de buren. Bij Jacqueline komt het nog niet binnen want die heeft oorproppen in. Maar even later komen de decibellen er dwars doorheen. We draaien nog een paar keer op het schuimrubberen matrasje, verzonken in het kreunende bamboebed. Maar tevergeefs, we zijn nu echt wakker. De muziek van The Doors schalt over het witte zand. Het is inmiddels zes uur, toch maar even kijken op het strand. We weten niet wat we zien. Het strand en ook in het water al vele Filipinos. Zingend, pratend en badderend. Onze buurman is er ook al en loopt met zijn speaker in de hand door de tuin. Blijkbaar zitten oortjes niet in zijn rugzakje. Een stukje verderop komen we op twee plekken een countrysong tegen. De JBL Box is geplant op een handdoek en jaagt de muziek hard over het strand. Gelukkig is het geen vervelende muziek, het kan erger! Het is nog geen half zeven als onze buurman terug naar zijn hut loopt. De speaker nog op “voluit” met een topper van Led Zeppelin. In Holland zou al gauw geroepen worden: “Hé gast….efffe dimmen die herrie ja of ga anders een paar kilometer verderop mensen wakker maken, halve zool”. Maar in Azië is het anders. De lontjes zijn veel langer. We kennen het van Indonesie….dit gedrag is normaal omdat de dag begint als het licht wordt en dat is hier vijf uur. We ontbijten wat later want om 12 uur worden we opgehaald door Ronald de taxisjoof. Inmiddels is het stevig gaan regenen. Volgens de nederlandse eigenaar is dat goed voor de planten….en daar heeft hij gelijk in.  Ronald is keurig op tijd. We pakken onze bagage, zeggen goeiendag tegen het vrolijke en vriendelijke personeel, en we gaan Moalboal verlaten, terug naar Cebu City. Het is twee en een half uur rijden naar Hotel One Central. De rit verloopt vlotjes. We zijn hier al eerder geweest en ze hebben goede kamers met prima bedden zodat we het schuimrubberen matrasjes weer snel kunnen vergeten. We blijven hier één nacht want morgen vliegen we via Manila terug naar Bali. Maar voordat we uitchecken eerst nog even genieten van het lekkere ontbijtbuffet want ze hebben hier erg lekkere toetjes en dat willen we niet missen! 

Terug naar Cebu City