Verse vis

Het laatste stuk van onze ochtendwandeling met vandaag weer een schitterende zonsopkomst, is altijd over een stuk strand waar veel vissersboten liggen. Vanmorgen om half acht kwamen onze dorpsvrienden Kadek en Nyoman ook weer terug van de vangst. Zij werden opgewacht door Nyoman, de vrouw van Kadek. De gehele nacht vanaf gistermiddag 17.00 uur zijn ze op zee geweest. Helaas was de vangst aan de karige kant maar de vis die ze hebben gevangen is wel Triwang....een lekkere gezonde rode vis. Nadat de boot weer op het strand was gereden en de buit was verdeeld liepen wij met ons maaltje weer naar huis.

Teleurstelling

De door ons gespotte groene driewieler hebben wij nog steeds niet in bedrijf gezien. Bij navraag blijkt deze groenbak niet bestemd voor het ophalen van afval in het dorp. Dit groene voertuig is bestemd om het afval van het gemeentehuis maar dan ook alleen het gemeentehuis af te voeren naar de afvalcontainer van het naastgelegen dorp Delod Berawah. Ons optimisme is volledig de grond ingeboord toen wij dit hoorden. De groene driewieler is alleen aangeschaft in het belang van het gemeentehuis (Desa) en helaas niet in het belang van het dorp. Het plasticprobleem blijft zoals het is. Waarschijnlijk wordt het afval niet als een dusdanig probleem ervaren en zal er hier o.i. niet veel gaan veranderen. Erg jammer!

De groene driewieler

Afgelopen week las ik een artikel in een Balinese krant dat het bestuur van Bali blij is met het initiatief om plastic flessen te recyclen en daarmee het milieu te helpen. 
En toen moest ik toch even knipperen met mijn ogen en mezelf op mijn wang slaan. Het plasticprobleem in Indonesië en dus ook op Bali is groot. Zolang wij hier wonen en dat is zeven jaar heb ik al mensen plastic zien verzamelen voor recycling en dan hoofdzakelijk de waterflessen. Ze verzamelen alleen het plastic wat geld opbrengt, de rest laten ze liggen omdat het milieu ze geen barst interesseert. Het gaat om geld en overleven. Alle afval laat men vallen en wordt verbrand of gedumpt. We wonen in een dorp en streek waar geen of nauwelijks toeristen komen. Dus alle afval die links en rechts valt te bewonderen is afkomstig van de dorpelingen. Inmiddels is door de Balinese overheid het plan geopperd om de toeristen extra belasting te betalen omdat zij de vervuilers zijn van Bali. Men is blijkbaar niet bereid om hun eigen bevolking milieubewuster op te voeden. Men wenst er geen tijd, energie en geld in te steken. Als ik vraag in het dorp waarom ieder huis zijn eigen vuilnisbelt heeft dan krijg ik het antwoord: "Waar moeten we er anders mee heen en het is gemakkelijk?".Dus steken ze het regelmatig in brand. Momenteel is het regentijd, het afval is drijvende en niet te verbranden. De ratten vinden dit heerlijk en genieten volop. Een paradijsje voor deze langstaarten. Voor deze vieze bende moeten de toeristen gaan betalen met de aan de zekerheid grenzende wetenschap dat dit belastinggeld niet voor milieudielstellingen gebruikt gaat worden maar "gewoon" in de verkeerde zakken verdwijnt. Als ik de opmerking maak dat er niets aan het milieu wordt gedaan dan wordt verwezen naar die ene dag per jaar dat ze met zijn allen het strand schoonmaken. Maar dat is alleen het strand, wat er langs de weg en de rijstvelden ligt dat blijft liggen. En twee dagen later ligt het strand weer vol met plastic. Lekker zinvol die ene dag per jaar. Laatst liep ik 's morgens vroeg met de hond op het strand zie ik een dorpeling met een grote zak op zijn nek naar de branding lopen. Hij schudde de zak leeg, keek schierlijk om zich heen want hij zag mij en liep terug naar zijn motor. Ik ben nieuwsgierig naar de drijvende inhoud gelopen om het met mijn ogen gade te slaan. Eigenlijk kon ik het niet geloven maar het was een lading volgescheten Pampers. Dus morgen weer, en overmorgen weer want gebruikte luiers zijn er elke dag. Het strand wordt gezien als een hele grote alvalbak die door het getijde elke dag wordt geleegd. Het is zo enorm jammer want men realiseer zich niet hoe mooi hun strand is. Het is te smerig om er over te schrijven, maar ik doe het toch. Is deze viezigheid de schuld van de toerist die hier niet komt en toch ervoor moet dokken? Het is allemaal zó zinloos als men niet bereid is bij de basis te beginnen. En dat zijn de scholen, gemeente en vooral ook de ouders want die kunnen hun kinderen milieubewust maken en opvoeden zonder de vuilnisbelt achter het huis. Dus hier in het dorp geen alvalbakken maar verderop in Negara staan wel afvalcontainers die elke dag vol en te klein zijn. Vaak ligt ernaast meer dan erin. Een paradijs voor degenen die op zoek zijn naar verkoopbare handel om de dag van vandaag en misschien ook morgen te kunnen overleven. Ik moet er niet aan denken om dagelijk zo'n bak in te duiken. De ene zijn afval is de ander zijn brood en dat is begrijpelijk in deze cultuur waar het begrip van de groene, de grijze, de blauwe en de roze absoluut een onbekende is. 
Maar waar het donker is daar is altijd wel een lichtpuntje. Waarschijnlijk is op het gemeentehuis (Desa) het bekende muntje inmiddels gevallen en zijn ze zich ervan bewust dat er toch iets moet gebeuren om Yehkuning schoner te maken en te houden. Bij onze buurman staat een prachtige nieuwe groene driewieler geparkeerd (nog niet in bedrijf) met de belettering "Yehkuning Berseri". (Yehkuning vuilophaal). Hopelijk realiseren de dorpelingen ook waarom deze kar in Yehkuning rond gaat rijden en dat ze hun vuilnis niet meer zomaar op straat gaan dumpen.

Boetiekjes

Dag 28, woensdag 6 februari

de laatste dag op Sri Lanka

Het ontbijt van Kodi is wederom geweldig. We moeten van de kamer af dus effe snel douchen en inpakken maar nog niet wegwezen. We doen nog een laatste wandeling door de straatjes van het Dutch Fort en zien veel boetiekjes. Leuke winkeltjes om het overschot aan roepies uit te geven voordat we vanmiddag om half vijf met de Highwaybus naar het vliegveld gaan. 

We vliegen om 23.00 uur en hopen morgenmiddag om een uur of vier weer thuis te zijn.

Een maand Sri Lanka was prachtig, veel gezien en veel gedaan. 

High Tea in Galle

Dag 27

Dinsdag 5 februari

Met pijn in de lendenen zijn we opgestaan. Oorzaak: het bed. Na het voortreffelijke ontbijt even gebabbeld met Kodi, de eigenaar. We zijn verkast naar een andere kamer, die vrij kwam, met een veel beter bed. Top geregeld.

We gaan aan de wandel over de muur van het Fort. Maar het is veel te heet met de brandende zon hoog aan de hemel. We besluiten de smalle schaduwstraatjes te nemen. De muur doen we tegen de avond dan wel?..mits het droog blijft. We bezoeken enige Hollandse bouwwerken zoals de "Dutch Church". Het is de hoogste tijd voor een ijskoffie. We strijken neer in Royal Dutch Café waar we ook nog even struinen in het winkeltje met souveniers en kleding. De koude Cinemon Ice Coffeee is lekker. Terug naar de homestay, effe rusten voordat we om een uur of half 3 naar Hotel Yara Galle Fort gaan voor de "High Tea". Ook dat is heerlijk.....mmmmmm. We zijn net klaar met die toren lekkere dingentjes begint het weer te hozen. Dan maar terug onder de plu naar onze slaapplek het Beatrice House en daar in de ruststand. Het is vijf uur....de regen is gedaan en de lucht klaart op. We strikken de veters van onze schoenen en doen een wandeling over de muur van het Fort. Om ons heen horen we veel Russische en Chinese klanken. Massatoerisme aan de zuidkust! De zonsondergang is mooi. Morgen nog een halve dag in Galle en dan laat in de avond via Kuala Lumpur terug naar Bali. Een maand Sri Lanka was mooi, we hebben genoten.

Galle

Dag 26

Maandag 4 februari

We verlaten de leuke homestay Village Rest in Mirissa. Hier hadden we een heerlijke kamer. De bushalte is even verderop. We wachten daar een 10 minuten ....we steken onze armen in de lucht en de bus stopt. We kunnen zitten maar bij de volgende halte stroomt hij propvol. We gaan naar Galle, een uurtje rijden. We hebben een kamer geboekt in Beatrice House. Dit sfeervolle huis stamt uit de VOC tijd en is nog in zijn originele staat. Het staat in het Dutch Fort. We worden vriendelijk ontvangen met een kop thee. Inmiddels komt het hemelwater met bakken naar beneden. Als het even droog is lopen we gewapend met een paraplu van het huis naar Galle buiten het Fort. We eten daar omdat het veel goedkoper is als binnen het fort. Na de lunch doen we niets want het regent lang en veel. De rest van de dag hebben we afgelast. 

Het is vandaag 4 februari. Op deze datum in 1948 werd Sri Lanka onafhankelijk van het Britse Koninkrijk. Deze feestdag wordt gevierd met een vrije dag. Het bijzondere van deze dag is is het gehele land alcoholvrij is. Een biertje is niet verkrijgbaar. Raar toch? Er is iets te vieren en dan geen bier! 

We raken aan de praat met de eigenaar, een gepensioneerd bankemploye, en zijn familie. Het vertelt ook veel over de tsunami van 2004. Het Fort heeft deze vloedgolf doorstaan maar de rest van Galle niet. De tsunami noemen ze hier "The golden water" omdat velen er beter van zijn geworden door bijv. hulpgoederen door te verkopen. Dode lichamen werden opgevist uit zee, de gouden ketting werd afgerukt of vingers met gouden ringen werden afgehakt en het lijk werd weer teruggegooid. Het goud werd verkocht. Morgen gaan we rondstruinen binnen het Fort in de gezellige straatjes. Het is ons al opgevallen dat er hier veel Chinese toeristen rondkuieren met hun selfiesticks.

We krijgen een kamer met uitzicht op binnentuin volgehangen met het wasgoed. Ook is het lang geleden dat we in een harde twijfelaar hebben geslapen. Niet echt het door ons gewenste bed. We zullen het merken hoe we opstaan. 

Coconut Tree Hill

Dag 25

Zondag 3 februari

Ondanks de piepende plafondventilator goed geslapen. Het ontbijt is vanaf 08.00 uur. Dus effe wachten. Naast een volle theepot wordt er een schaal met kleine kaastosties op tafel gezet. Een dun omeletje maakt het compleet. Om de droogte van de tosties te verzachten vragen we om een bakkie jam. En zowaar dat hebben ze...waarom zetten ze dat dan niet op tafel. We gaan twee kilometer wandelen naar de Coconut Tree Hill. Een prachtige plek om fotootjes te schieten en te genieten van het uitzicht over de zee. Het is gelukkig niet druk maar wel al bloedheet. Ook het strand is nog vrijwel verlaten op een paar gasten na. De drukte slaapt nog. Om half elf is onze andere kamer met uitzicht in gereedheid, is beloofd. Wij om elf uur daar, kamer nog niet klaar...."five minutes sir". Wij dan naar de kamer....een ramp...uitzicht op de kale grijze muur van naaste buur. Niet volgens afspraak. Wij willen weg hier! Geld terug of we maken melding bij Booking.com. Het dreigement komt binnen. Oké...effe grootvader bellen. We krijgen 5.000 roepies terug en wij pakken onze biezen. Na een dikke kilometer lopen langs de drukke weg, helemaal doorgezweten met de rugzak op, zien we een homestay met zwembad....volgeboekt....maar de buren hebben wel een prima kamer en we mogen gebruik maken van het zwembad. Toppie! Deze kamer is echt prima en de vrouw des huizes heel aardig. Morgen naar het iets verderop gelegen Galle.