Dag 17
Zaterdag 26 januari. De ochtend
Het is zover... ik ga de Adam's Peak beklimmen, 2243 meter. De wekker rinkelt om kwart voor twee in de nacht. Ik ga samen met Johnny uit London. Jacqueline gaat niet mee, die vindt het te zwaar. Het is twee uur en we gaan. Het is nog fris maar na een stukje lopen gaat het jasje al uit. Het is al druk. Het is zaterdag en dan hebben veel Srilankanen een vrije dag. Van heel jong tot heel oud sluipt deze berg op. Zelfs baby's worden meegezeuld. De route van 6442 treden (info Wikipedia) gaan ons naar de top van deze Boeddhistische bedevaartplek leiden. We proberen om kwart voor zes boven te zijn om de zonsopgang mee te maken. Het is een heftige klim met veel hoge treden. We zweten als paarden maar het gaat goed. Regelmatig een drink-en eetstop. Op de treden zitten veel mensen uit te rusten. Die zijn waarschijnlijk gisteravond laat al gaan klimmen. Tegen de top wordt het heel steil en ook heel erg druk. We komen vast te zitten in de massa die naar de top wilt. Het is fris en dus gaat het jasje weer aan. Een tweede keer verkouden zie ik niet zitten. De zon komt al op en we zijn na vier uur klimmen nog niet boven. Het staat volledig vast dus we besluiten de zonsopgang op een lagere plek gade te slaan. Het is waanzinnig mooi en we genieten met velen. Om half zeven gaan we over die 6442 treden weer naar beneden en dat is ook heel heftig. De knietjes protesteren en trillen. Jacqueline staat ons ergens onderaan op te wachten, gezellig! Kwart voor negen zijn we weer bij de homestay. Helemaal doornat van het zweet en met zere benen. We zitten stuk.
Een warme douche en een stevig ontbijt brengt ons weer tot leven.
Het was een zware klim maar wel een schitterende ervaring.
Om kwart voor tien worden we opgehaald door Jan de tuktukdriver van gisteren. Hij brengt ons naar het station van Hatton waar we op de trein stappen naar Haputale.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten