Ik weet inmiddels uit ervaring dat ik daar als eerste moet en wil zijn. De voordeur gaat om 08.00 uur open. Ik was er al om half acht....en als eerste. Op de voordeur hangt een bordje "tutup" (gesloten). Het is acht uur en de voordeur is nog steeds gesloten en het bordje hangt er nog. Geduld is een schone zaak, zeker in dit land. Maar het is inmiddels kwart over acht en het bordje hangt er nog steeds. Tussendoor komt een schoonmaker met een mop naar buiten maar die beroerd alleen zijn mop met heen en weer bewegingen maar niet het bordje. Even later gaat een groepje ambtenaren op weg naar de koffie en één ervan ziet het bordje hangen en roept dat de deur wel open is maar dat ze het bordje vergeten zijn om te draaien want op de achterkant staat "buka" (open). Ah fijn...ik en meerderen naar binnen en ik nestel me breed voor de bali want als eerste bij de deur betekent nog niet als eerste geholpen bij de balie. Achter deze balie huizen normaliter twee dames maar die zijn er nog niet. Even later komen ze aangesloft met een beker koffie in hun knuistjes. Om mij heen zie ik als een octopus allerlei armen die hun documenten op de balie leggen. De hoogste tijd om hondsbrutaal ervoor te zorgen dat één van de dames mijn papieren pakt. Gelukt! Ik heb nummer A2. De dossiermap met mijn papperassen en het volgnummertje leg ik neer bij loket 1. Die controleert en geeft de map door naar achteren waar een peloton klerken in witte hempjes klaarzit om het verder te verwerken. Ik ga zitten en wacht totdat ik afgeroepen word door de kassier.
Die is er nog niet. Die betreedt om tien over half negen, met allerlei bakjes, zijn domein. Eerst de computer aanzetten, alle bakjes rechtzetten, de paperclipjes ordenen en hij is er klaar voor. Oh nog effe niet. Hij zet zijn bril af, bekijkt 'm, zal vet zijn, staat op en loopt naar achteren en komt vijf minuten later weer terug met een blinkende bril op zijn neus. Wellicht heeft hij zijn fok een paar minuten laten weken in het soppie van het afwasteiltje. Hij gaat zitten en ja hoor nummer A1 wordt door hem afgeroepen. Het is net over negenen. De wachtkamer stroomt vol. Naast mij zit een aardige man die met een flauwe glimlach zijn nummertje laat zien. Nummer A43.....pffff die heeft nog even te gaan. En dan ben ik met nummer A2 aan de beurt. Hij brabbelt mijn naam en het bedrag en ik leg RP 3.250.000 (een dikke 200 euro) in briefjes van RP 100.000 op de balie. Ik ga met mijn nummertje weer zitten en een tien minuutjes later wordt ik afgeroepen me bij loket 3 te melden. Het nieuwe document STNK (Surat Tanda Nomor Kendaran - Vehicle Registration Certificate) is klaar. Wegwezen!
Als je de procedure weet en je bent op tijd dan is het simpel. De vraag is....waarom automatiseren ze dit proces niet. Het antwoord is eenvoudig: dan verliezen zeker 20 mensen hun baan.
En waar gaat al dat geld naar toe....een raadsel....zeker niet naar het onderhoud van de wegen want die zijn op veel plekken erbarmelijk slecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten