13 jan, 2015
Het net over negen uur, vanaf onze hut op palen kijken we naar buiten en we zien helder water en een strakke zee. We zijn in Sawai op Pulau Seram. Maar het was niet echt eenvoudig om hier te komen.Gistermorgen hebben we de wekker van ons mobieltje om kwart voor zes gezet. Om zes uur klopte de roomservice van Hotel Sea Ambon weer op de deur maar nu niet met nasi goreng maar op ons verzoek met vier witte boterhammen en twee gebakken eieren. We gaan vroeg op pad om Kota Ambon te verlaten. Het is half zeven en we gaan te voet naar de vlakbij gelegen weg waar de blauwe angkots rijden. We staan er nog geen vijf minuten en er komt een donkergroene aan. Deze kleur kenden we nog niet. Hij stopt en wij vragen of ie naar de Terminal Transit gaat. Hij knikt en wij stappen in. Vanaf deze busterminal gaat de bus naar Seram. Wij komen daar en er staat een rij met bussen geparkeerd op een onverhard terrein. Er zitten wat gasten te roken in een soort bamboebushokje/hangplek en wij vragen daar welke bus naar Selaman op Seram gaat. En toen brak de discussie los. Er kwamen steeds meer mensen bij die het wel wisten. Totdat een vrouw ons vertelde dat de bus eerst naar Liang gaat en dan met de ferry naar Waipirit. En dan rijdt ie door naar "Kopi SS" ????? " En daar is het beste een auto te nemen naar Sawai maar die auto is erg duur". Het zal wel en we zien het wel!
Wij begrepen niet wat zij bedoelde met "Kopi SS". Niet even daarna zegt een kerel dat de bus vandaag helemaal niet gaat....die gaat morgen. Vandaag gaat er wel een bus naar Piru op Seram, die staat al klaar aan de overkant. Voor ons de verkeerde kant van Seram. Oh nee hè.....wij natuurlijk stevig balen. Terwijl de diskussie nog steeds gaande was en heviger werd of er nou wel of geen bus komt....kwam daar een bus aangereden en die parkeerde achteruit naast de warung en marktkraampjes. De chauffeur klom eruit en vroeg waar wij heen wilden. Wij zeiden: "Wakai op Seram". Hij zegt: "Ohhhh naar de Penginapan van PakAli"? Wij knikken bevestigend. "Deze bus gaat om één uur naar Wahai op Seram en we komen langs Sawai. Daar zetten we jullie af en dan moet je verder met een ojek naar Sawai". Wij verbijsterd en happy. "Eerst naar de ferry van Hunimua vlakbij Liang naar Waipirit op Seram en dan later stoppen we om te gaan eten bij "Kopi SS". Aha dus dat is de naam van een eettent langs de weg. "We zijn er vanavond en het kost RP 200.000 per persoon".
Om kwart voor twaalf is het bussie voor 80% bezet. De "driver" start de motor en we gaan. Alle bagage op het dak, afgedekt met een vastgesnoerd zeil. In het gangpad ligt een grote zak met uien en een kleinere zak met knoflook. Wij rijden naar de pomp om te tanken want dat doen ze pas als ze geld gevangen hebben. Met een volle tank en twee cans van 25 liter in de deuropening gaan we weer rijden. "Hé...we gaan weer terug naar terminal, de plek waar we vandaan gekomen zijn". En ja hoor hij parkeerde het bussie weer keurig op dezelfde plek waar inmiddels nog een aantal mensen stonden te wachten. Het zeil los en ook die bagage werd op het dak geplant. Een half uur later, het is dan tegen half één, rijden we weer weg.
Het bussie heeft 25 zitplaatsen en er zijn 26 volwassenen en 6 kinderen aan boord. In de deuropening staan er ook nog twee die bij de bus horen. We rijden nog geen kwartier of de telefoon van de "driver" gaat. Er komen nog meer mensen op de bus. De bus stopt en wacht. Eerst komen er twee met een gele angkot en later nog twee met een blauwe. Er is nog één krappe plek vrij naast een vrouw dus daar kan die ene nog wachtende jonge kerel zitten maar die mag blijkbaar van zijn moeder niet naast een vreemde vrouw zitten. Een andere gezette vrouw gaat daar, weliswaar overdwars, wel zitten. Voor de stoelweigeraar wordt een krukje geregeld die hij over een zak met uien zet. Zo die zit ook!
Nu gaan we echt naar de ferry met 32 grote en 6 kleine passagiers op 25 stoelen en twee blauwe plastic krukjes. Ook de zak met knoflook wordt als zitplaats gebruikt. Een uurtje rijden naar de ferry en dan een uurtje varen naar de overkant. We gaan van de bus en lopen naar het bovendek waar we ontvangen worden door een stapel grote luidsprekers met knallende bassen. Welkom aan boord! De veerboot legt aan en we rijden langs de zuidkust met aan de linkerkant van de weg de jungle en af en toe een dorp. Om 17.00 uur zijn we in Waipia. Hier doen we een bandenwissel op de hoek van de weg naar het noorden. Hier zit een Tukang ban (een bandenmaker). De op springen staande spekgladde band gaat eraf en een nieuwe gaat erop. Het duurt zeker een uur want ook de accukabel moet gerepareerd worden. Tegen zessen gaan we weer verder. We slaan links af en we rijden dwars door het oerwoud naar Saleman. De weg wordt smaller maar is goed berijdbaar en heeft diverse bruggen. Sommige zijn nog smaller dan de weg. Één kan het gewicht van de bus niet dragen. Hier steken we de rivier over door de bedding. Om negen uur zijn we eindelijk in Salemen bij "kopi SS". Hier stoppen we bijna twee uur om te eten, te rusten en om de remmen af te laten koelen. Bijna iedereen ligt half of helemaal te pitten als er ineens Molukse muziek hard uit de luidsprekers knalt. Gezellig! Het 23.00 uur en we moeten nóg drie uur naar onze afzetplek bij Sawai. Het is pikdonker en ineens roept de bijrijder "Hé mister Sawai, Sawai". We schrikken wakker want ook wij zaten te knikkenbollen. Het is 02.00 uur midden in de nacht. De bus stopt bij een paar huizen. Met een schijnwerper wordt gezocht naar een ojek maar iedereen ligt daar te slapen. Dus is er geen ojek (brommertaxi) maar daar waren we al bang voor op dat tijdstip. Dan maar doorrijden naar het volgende dorp vijf kilometer verderop. Misschien dat daar wel mensen met een motor wakker zijn. Dan ineens stoppen we bij een brug. De bijrijder schijnt met z'n lamp naar beneden en roept iets. En ineens staat er een man voor ons. Geen ojek maar hier kunnen hier wel wachten tot vroeg in de morgen als er een ojek langskomt. Dat kan nog wel uren duren. Waar zijn we nu weer terecht gekomen? Onze rugzakken worden uit de berg bagage op het dak tevoorschijn gehaald en daar staan we dan. We zwaaien naar iedereen en de bus vertrekt. We zijn meegelopen met de brugslaper en daar onder de brug ligt nog iemand....zijn zoon. Die wordt wakker, pakt een bord rijst met vis en zegt dat we ook met de kano naar Sawai kunnen gaan. En ja hoor daar ligt ie languit met longtailmotor. Wij kijken elkaar aan met de blik van......is zo'n uitgeholde boomstam wel betrouwbaar. Kan dat wel met z'n vieren en vier rugzakken? Vader en zoon knikken "tidak masala" (geen probeem).
Maar dat zeggen ze wel vaker in Indonesië. We zijn toch ingestapt want we hadden eigenlijk geen keuze. Het is is twee uur varen en vader wil RP 300.000 hebben. Wij doen een tegenbod van RP 250.000. Hij schudt met zijn hoofd en gaat liggen en trekt een deken over zich heen. Wij hebben toen toch maar ingestemd met zijn prijs. In het donker onder het schijnsel van de halve maan en een zaklamp varen we door de dichte jungle. We zien niks.....jammer want overdag zal dit ongetwijfeld prachtig zijn. We naderen de zee en de kano heeft geen moeite met de lichte golfslag. De kano wiebelt wel een beetje. We zien lichtjes in de verte, dat zal de Penginapan van PakAli zijn. Om half vijf in de vroege ochtend wordt de kano door "Clochard & Co" vastgelegd aan de steiger van Guesthouse Lisar Bahari. De schipper maakte Ali wakker en die bracht ons met z'n duffe hoofd naar onze hut op palen. Volledig uitgehold rolden wij ons bedje in.
Wat een busrit, wat een boottocht en wat een dag en wat een nacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten