toch anders...

Geen zuchtje wind. In de tuin is het soms te warm. Dan lopen we 75 meter naar zee en gaan met Madé, onze trouwe Balinese viervoeter, zitten op het stoepje van de strandpoort. Heerlijk! Een klein briesje van zee dat het verhitte lichaam enigszins “afkoelt”. Ik zit met mijn knieën gevouwen onder mijn kin, een positie die me doet kraken als ik weer opsta. Ik kijk naar links en dan zie ik een prachtig mooi breed strand enigszins verminkt door de aangespoelde rotzooi. We horen de vissersbootjes pruttelen. 

De golven van de Indische Oceaan slaan om als wimpers op natte ogen. Wat een schoonheid. De zweetdruppels op mijn voorhoofd en rug drogen op. Mijn gedachten dwalen af naar Holland waar het nu koud en nattig is. De Kerst is weer voorbij en oud-en-nieuw komt eraan. Als dat voorbij is gaat men weer snakken naar de lente. We moeten er niet aan denken om daar nu rond te lopen met een dikke jas aan, sjaal om in een zelfgebreide trui. Oef…. en dan ook nog die koude tenen die alleen maar kunnen ontdooien met het innemen van een glas glühwein. Glühwein? Jeetje dat is lang geleden. Als ik nu zo’n dampend glas voorzichtig blazend naar binnen werk dan ben ik de gehele week in de gloria. Nee laat maar…..we zijn de alcohol toch een aardig ietsje ontwend. Behoudens af en toe een Bintang (biertje) drinken we zelden nog alcohol. Als we naar rechts kijken zien we Java liggen. We horen de vissersbootjes pruttelen. Een prachtig eiland waar vele Hollandse roots te vinden zijn in o.m. Bandung, Bogor, Jakarta en Surabaya. Een plek met veel landschappelijke schoonheid aangetast door armoede. Dit is overduidelijk waar te nemen vanuit de schitterend treinreis door midden Java. Ook in Holland is armoede maar toch anders dan hier. Mijn gedachten dwalen weer af maar nu naar Spanje, ons eerste emigratieland.  Ook daar is door de crisis armoede maar toch anders dan hier. In España is het ook winter maar toch anders dan in Holland. Meer zon en niet zó koud en nat. Ook daar is de Kerst voorbij en komt oud-en-nieuw. Dan snakt men weer naar de zomer. Toch anders dan de Hollandse lente.  De Spanjaarden zitten regelmatig in een restaurant aan de “Cordero al horno” (lamsvlees uit de oven). En om de smaak van dit lekkers te verrijken schenkt men een fles van onze lijfwijn “Campo Viejo”.

(een geweldige rode uit de Rioja).  Toch anders dan boerenkool met worst en een glas melk. En als men ons vraagt wat we missen dan is het niet die boerenkool, ook niet de HEMA-worst, geen drop, ook geen hagelslag, ook geen frikandel maar wel zo’n heerlijk glas wijn. Dat te drinken met zeer oude hollandse boerenkaas ,gesneden in blokjes zonder prikker. Martin Luther King zei eens “It is a dream”. Leven op Bali is een uitgekomen droom. Zo’n fles goede wijn was geen droom maar is het nu wel. Maar dromen zijn er om uit te laten komen dus ook die fles “tinto” zal zeker weer op tafel komen als we over een paar jaar Spanje bezoeken. Onze gedachten, de golven slaan nog steeds om, de vissersbootjes pruttelen nog steeds, verdwijnen zachtjes naar van alles…….we slaan de ogen open en we laten een teug heerlijke zelfgemaakte mangojuice in ons keelgat glijden. Ook lekker maar toch anders!